Dille: een ingrediënt uit het verleden dat het heden overwint

Tussen geuren en geschiedenis

Dille, waarvan de wetenschappelijke naam Anethum graveolens L. is, is een kruidachtige plant met kleine gele bloemen die tot de familie Umbelliferae behoort.

Het is inheems in het Midden-Oosten en de bladeren lijken erg op die van venkel en anijs, maar worden gekenmerkt door een veel scherpere en doortastende smaak.

Van oudsher gebruikt in de Indiase keuken, maar tegenwoordig is ze ook wijdverspreid als wilde plant in het grootste deel van Europa, vooral in gebieden met een vrij koel klimaat, van Noord-Italië tot Zweden.

De naam is afgeleid van het Griekse „dille” (anijs), dat op zijn beurt is afgeleid van het Oud-Egyptisch.

Deze term kan worden vertaald als „van ziekte afkomen”, omdat het verwijst naar de eigenschappen die in de oudheid in de volksgeneeskunde werden gebruikt.

De soortnaam graveolens is afgeleid van het Latijnse 'gravis' (sterk) en 'olens' (geur), wat verwijst naar de zeer karakteristieke aromatische tonen.

De fabriek

De dilleplant kan wel een meter hoog worden en bloeit in juni/juli. Ze produceert kleine gele bloemen, verzameld in parasolvormige bloeiwijzen en bestaat uit 5 bloemblaadjes. De bladeren zijn draadachtig en hebben een karakteristieke blauwgroene kleur

Een duik in de culinaire traditie

De bladeren en zaden van dille zijn erg aromatisch: dit betekent dat het veel wordt gebruikt in Duitsland, Oost-Europa en Scandinavië, en ook in India en vele andere landen over de hele wereld, voornamelijk in gerechten op basis van vis.

Dille kan ook worden gebruikt om salades, eieren, schaaldieren en aardappelen op smaak te brengen.

In Scandinavische landen is het niet ongebruikelijk om brood te vinden dat op smaak is gebracht met dille, en dilleblaadjes zijn geweldig om verschillende zachte kazen op smaak te brengen.

In Griekenland worden ze meestal gebruikt om feta smakelijker te maken of om aromatische sauzen op basis van yoghurt te bereiden.

Smaak en gezondheid: de voordelen van &' dille door de eeuwen heen

Dille werd in de oudheid gebruikt als een natuurlijk middel om verschillende aandoeningen te genezen: de Grieken geloofden dat deze plant epileptische aanvallen kon onderdrukken en de productie van melk in balen kon bevorderen.

De Romeinen waren daarentegen van mening dat het de eigenschap had om de fysieke kracht te vergroten, zozeer zelfs dat het werd gebruikt om voornamelijk het voedsel van gladiatoren op smaak te brengen.

Zelfs de Egyptenaren waardeerden de voordelen ervan, maar dan als kalmerend middel.

In de middeleeuwen werden de gunstige effecten ervan op de maag en de darm ontdekt en daarom werd het gebruikt als remedie tegen verschillende spijsverteringsstoornissen, in infusies, misschien in combinatie met andere planten.

Bovendien verfrissen dillezaadjes, indien gekauwd, de adem.

Een interessant feit is dat in het verleden in de Verenigde Staten kinderen in de kerk werden gekauwd om hen een goed gevoel te geven tijdens lange preken, samen met venkelzaad, zo erg zelfs dat ze „ontmoetingszaden” werden genoemd (zaden van ontmoetingen).

Mida Muzzolon